Καρκίνος του θυρεοειδούς: διάγνωση

Ο κάθε κλινικός ιατρός θα πρέπει να αρχίζει τη διαγνωστική προσέγγιση ενός θυρεοειδικού όζου με το δεδομένο οτι, πλέον του 90% από αυτούς είναι καλοήθεις και οτι τις περισσότερες φορές, η συμπεριφορά των κακοήθων όζων δεν είναι επιθετική. Αυτό θα προφυλάξει κυρίως τους ασθενείς από μία βιαστική ή και άσκοπη επέμβαση.

Η κλινική εξέταση δεν είναι εύκολο να διαφοροποιήσει έναν καλοήθη όζο από ένα καρκίνωμα παρά μόνο στις λίγες περιπτώσεις που ο όζος είναι πολύ σκληρός και καθηλωμένος σε έναν κατά τα άλλα φυσιολογικό θυρεοειδή.

Οι εξετάσεις αίματος είναι πολύ σπάνια παθογνωμικές. Οι ορμόνες του θυρεοειδούς είναι σχεδόν πάντα φυσιολογικές , μία αυξημένη θυρεοσφαιρίνη δεν αποτελεί απόδειξη κακοήθειας. Μόνο οι αυξημένες τιμές καλσιτονίνης υποδηλώνουν την ύπαρξη μυελοειδούς νεοπλάσματος. Σημαντική βοήθεια έχει δώσει, τα τελευταία χρόνια, η αναζήτηση μεταλλάξεων στα προαναφερθέντα ογκογονίδια.

Το υπερηχογράφημα του θυρεοειδούς είναι ένα πολύ χρήσιμο διαγνωστικό εργαλείο. Διευκρινίζει αν πρόκειται για μονήρη όγκο ή για πολυοζώδη βρογχοκήλη (στο 53% ο κακοήθης όγκος είναι μονήρης), καθορίζει με ακρίβεια το μέγεθος του όζου, αν είναι συμπαγής ή κυστικός, αν έχει κάψα, αν έχει αυξημένη αιμάτωση κι αν έχει μικροαποτιτανώσεις. Επίσης μπορεί να ανιχνεύσει τραχηλικούς λεμφαδένες και να μας δώσει μια αδρή ιδέα για την υφή τους, αλλά είναι και πολύτιμο βοήθημα για τη λήψη με λεπτή βελόνα αντιπροσωπευτικού υλικού για κυτταρολογική εξέταση.

Με το σπινθηρογράφημα του θυρεοειδούς διακρίνουμε τους ‘’ψυχρούς’’ από τους ‘’θερμούς’’ όγκους, πληροφορία πολύ χρήσιμη αφού οι θερμοί όζοι είναι σπάνια κακοήθεις.

Η ‘’χρυσή’’ πάντως εξέταση για την διάκριση των καλοήθων όζων από τους κακοήθεις είναι η αναρρόφησημε λεπτή βελόνα υλικού από τον όζο και η κυτταρολογική εξέταση (FNA).

Όταν η παρακέντηση εκτελείται από έμπειρο κλινικό ιατρό, αν το υλικό από την παρακέντηση είναι ποιοτικά και ποσοτικά ικανοποιητικό και ο κυτταρολόγος είναι έμπειρος, η διαγνωστική ευαισθησία φτάνει το 83% και η ειδικότητα το 93%. Θα πρέπει πάντως να τονιστεί, για περιπτώσεις πολυοζώδους βρογχοκήλης, οτι το μέγεθος του όζου δεν σχετίζεται με την πιθανότητα κακοήθειας, γι’αυτό και θα πρέπει να γίνεται παρακέντηση στον/στους πιο ύποπτους και όχι στους μεγαλύτερους.